تردد مسافران كم توان جسمي در فرودگاه ها تسهيل مي شود
نشريه رسمي اتحاديه بين المللي فرودگاه ها در شماره اخير خود با اشاره به مسائل و مشكلات پيش روي افراد كم توان و ناتوان جسمي در فرودگاه ها نوشت: اين افراد از بدو تولد صنعت هوانوردي تجاري مورد كم لطفي قرار گرفته اند و حتي توان مالي آنها براي خريد از فروشگاه هاي فرودگاهي نيز ناديده گرفته شده است.
يافته هاي يك پژوهش علمي كه سازمان درهاي باز در سال 2005 ميلادي انجام داد، نشان مي دهد چهار نفر از پنج مسافر هوايي كه دچار ناتواني يا كم تواني جسمي هستند، با موانع و معضلات متعددي در فرودگاه ها مواجه اند كه اين موانع طيف وسيعي از مشكلات و كمبودهاي مختلف را در بر مي گيرد.
بر اساس اين گزارش، حتي پيش از ماجراي 11 سپتامبر، كه تدابير امنيتي در اين حد تشديد نشده بود، خطرات و موانع زيادي پيش روي مسافران كم توان جسمي قرار داشت كه اين موانع نه تنها برطرف نشده اند، بلكه با ايجاد تشكيلات و سازمان هايي جديدي مانند اداره امنيت حمل و نقل، بر ميزان و شدت آنها افزوده شده است كه به عنوان مثال، خطر آسيب ديدن يا حتي مفقود شدن ويلچرهاي اين افراد، بارزترين مشكل آنان به شمار مي رود.
اين گزارش حاكي است: آن دسته از افرادي هم كه از ضعف بينايي يا شنوايي رنج مي برند، اغلب احساس مي كنند كه مورد كم مهري قرار گرفته اند، چرا كه در اكثر مواقع، پرسنل فرودگاه رفتاري مناسب و مودبانه اي با آنان ندارند كه اين امر، شائبه اعمال تبعيض را در اين مسافران بيشتر مي كند.
در همين راستا، سازمان درهاي باز براي كاهش اين مشكلات به حداقل ممكن، كميته مشتركي را با دفتر منطقه اي اتحاديه بين المللي فرودگاه ها در آمريكاي شمالي ايجاد كرد كه كاركرد اصلي آن، ارائه آموزش هاي لازم به پرسنل فرودگاه در خصوص نحوه رفتار با افراد كم توان و نانوان جسمي بود.
اين گزارش مي افزايد: تا همين چند سال گذشته، پرسنل فرودگاهي نه تنها تحت آموزش هاي لازم قرار نگرفته بودند، بلكه بسياري از آنها از قوانين و مقررات مربوطه نيز بي اطلاع بودند.
"اندي كندي"، عضو ارشد سازمان درهاي باز، معتقد است: يكي از مهم ترين گام ها در اين زمينه، از جانب خود افراد برداشته شد و افراد كم توان جسمي، با نوشتن حقوق و خواسته هاي خود بر روي تراكت ها و بنرها، از پرسنل شركت هاي هواپيمايي و فرودگاه ها خواستند تا به حقوق ايشان احترام بگذارند.
به گفته وي، اين اقدام در شرايطي صورت گرفت كه اكثر پرسنل فرودگاهي به دليل نداشتن آموزش هاي لازم، رغبتي براي كمك و حتي ارتباط با افراد كم توان جسمي نداشتند و بسياري از خرده فروشان فروشگاه هاي فرودگاهي نيز، حمايت از اين افراد را فداي افزايش درآمد خود كرده بودند. در برخي فرودگاه ها نيز، تسهيل تردد مسافران، امري فرعي و ثانويه محسوب مي شد.
كندي در پايان مي گويد: براي افزايش مساعدت به اين دسته افراد، راهي طولاني در پيش داريم، ولي تلاش داريم روزي برسد كه با افراد كم توان جسمي هم همانند ساير مسافران، به درستي برخورد شود و اماكن و ابنيه عمومي به گونه اي طراحي شود كه اين افراد هم بتوانند به راحتي از آنها استفاده كنند